غریبه ترین مسافر
شنیده ام که مهبان ترین غریبه نوازی!
نذر کرده ام که اگر غربت دلم به نوازش دست های کریمت
آشنای اجابت شود، چهل روز درکنار سقاخانه ات به دست
زائران دلخسته ی تو، کاسه ی آب بدهم تالب تر کنند
به این ترنم که «السلام علیک یا اباعبداللّه علیه السلام»
و آن گاه حدیثِ غربت تو که توسط هزاران راوی حدیث نوشته
شد با ندای غریبانه و بی جوابِ هَلْ مِنْ ناصر»
حسین علیه السلام پیوند زده شود
و رازی که سال ها در قبرستان سینه های خاموش مدفون مانده
بود برملا گردد که «عشق همواره غریب است!».
مرغ دلت اسیر کوچه های خاکی مدینه بود و هوای پرواز
در هیچ آسمانی جز آسمانِ گرفته ی بقیع ر انداشت
امام وقتی چشمِ عقل مردم انعکاسِ فریب انگیز «حقیقت»
را در آیینه ی دنیای خویش، راست می پندارد،
می توان امام را به بهانه «ولایتعهدی» از ماین جماعتی
سبزپوش به شهر سیاهِ جفاکاران، تبعید کرد و خدعه ی خویش
را زیر پرده ی غفلتِ دیده های به خواب رفته پنهان نمود.
اما به راستی کدام عهد؟ کدام ولایت؟
این «ولایت» سال هاست که «عهدش» را شکسته اند!
خواستی تا بدرقه ی راهت، اشک وداعی باشد
برای سفری که بازگشتی نخواهد داشت!
اما «مدینه» برای تو فقط یک وطن نبود که در شب های
تنهایی طوس، دلتنگش شوی.
«مدینه» میراثِ غم فاطمه علیهاالسلام بود که نسل در نسل
به بهای خونِ دل، جاودانه شده بود و مأمون (لعنة ا.. علیه)
می خواست با دور کردن تو از شهر پیامبر صلی الله علیه و آله
نَسَبِ هاشمی ات را پنهان سازد
و خاطره ی ولایتِ اهل بیت را از اذهان بزداید
تا سلطنتِ خویش را بر دل ها حاکم نماید.
اما نمی دانست که عشق، فاطمه نمی شناسد و کبوترهای عاشق مدین
به یک چشم برهم زدنی، مسافت ولانی مدینه تا طوس را خواهند پیمود
و در گوشه نشینِ حرم امام رضا علیه السلام خواهند گشت!
نمی دانست که نَسَبِ تو به شهر و دیارنیست، به رنگ و ظاهر
نیست تا با پوشیدن لباس سبزِ شیعی بتوان خویشتن
را با امام علیه السلام یک رنگ نمود!
سیادت امام به سبزی دلش برمی گردد که از شجره ی طیبه ی
مادرش فاطمه علیهاالسلام به ارث برده است و «عهد و ولایت»
او با دروازه های خیبر گشوده شده است و در غدیر ماندگار!
هیچ ابر سیاهی نمی تواند تلالؤ درخشان خورشید امامت را
از نظرهای حقیقت جو، پنهان سازد هرچند آسمان
ذهن ها و دل ها گرفته و ابری باشد!
نزهت بادی
